بستگی دارد به این که شما از یک سریال جاسوسی/معمایی چه توقعی داشته باشید؛ سریال جک رایان Jack Ryan در واقع یکی دیگر از سریال‌ها ژانر است که تقریبا همه قواعد را رعایت می‌کند. برای همین هم هست که می‌تواند بسیاری از دوستداران این نوع سریال‌ها را با خود همراه کند. سریالی که در هر قسمت با کمی خشونت و کمی گره‌گشایی همراه است و البته در کنار رازهایی که برملا می‌کند، سوال‌هایی را به وجود می‌آورد تا شما دست از تعقیب داستان و بازیگرش برندارید.
اگر انتظار دارید سریال شگفت‌زده‌تان کند و شما را به اوج لذت برساند یا داستانی چنان پیچیده برایتان روایت کند که از هوشمندی نویسنده و قهرمانش در عبور از موانع به وجد بیایید، باید بگویم، جک رایان بهترین انتخاب ممکن نیست. اگر سری فیلم‌های بورن را دیده باشید و انتظار و بخواهید جک رایان را با آنها مقایسه کنید، بی‌شک سرخورده می‌شوید. یا حتی اگر فصل اول هوملند را مد نظر قرار دهید، باید گفت جک رایان حرف زیادی برای گفتن ندارد. اما بیایید قبول کنیم که هر روز نمی‌شود فیلم و سریالی در اندازه بورن و هوملند (آن هم نه فصل‌های آخر هوملند) ساخت. اینجا با سریالی مواجهیم که از روی داستان‌های تام کلنسی ساخته شده و در اندازه هزینه و هیاهویی که برایش شده دیدنی است. مخاطبانش ناراضی نیستند و توانسته بیشترشان را با خود به فصل چهارم بکشاند.
سریال جک رایان کارگردانی قابل قبولی دارد و جان کراسینسکی در نقش جک رایان توانسته چهره متفاوتی از خود نشان دهد. کسی که او را به خاطر بازی در The Office و A Quiet Place می‌شناختیم و همان جا هم شهرت خوبی برای خود دست و پا کرده بود. بیشتر دوستداران سریال جک رایان از بازی کراسینسکی راضی‌اند و معتقدند توانسته جک رایان را با قدرت به تصویر بکشد و شباهتی با کراسینسکی شوخ و شنگ The Office و فیلم‌های دیگرش ندارد. وندل پیرس به عنوان مقام بلندپایه سازمان جاسوسی آمریکا هم به خوبی تحسین شده. داستان البته ترکیبی از نوشته‌های مختلف تام کلنسی است اما به خوبی توانسته حال و هوای آنها را منتقل کند. فسادی که در دستگاه امنیتی و دولت آمریکا ریشه دوانده و ماموران با وجدانی که باید جان خود را به خطر بیاندازند تا کشور را از خطرات نجات دهند.
بالاخره در سریال جک رایان با چی طرفیم؟
جک رایان یک سریال هیجان‌انگیز و سرگرم‌کننده است. جک به عنوان تحلیلگر باهوشی که پایش به سیا باز شده، مجبور می‌شود به ماموریت‌های مختلفی برود و با دشمنانی که آمریکا یا دنیا را تهدید می‌کنند مبارزه کند. هر جا لازم باشد از هوش و استعدادش استفاده می‌کند، به وقتش کتک‌کاری می‌کند و هر جا هم پا بدهد با دور زدن قوانین و سرپیچی از دستورات مقامات مافوق، با تصمیمات شخصی بهترین اقدامات را انجام می‌دهد. برایتان خیلی آشناست و جیمز باند و جک باور و بقیه قهرمان‌های این شکلی را به یادتان می‌آورد؟ بله اشتباه نکرده‌اید. درست با همین ژانر طرفیم. یک جور جیمز باند اتوکشیده‌تر که کمتر خودش را به آب و گل می‌زند و کمتر شما را به هول و ولا می‌اندازد. اما اینجا هم به اندازه کافی هلیکوپتر و خودرو منفجر می‌شوند. اینجا هم دوربین به نقاط مختلف دنیا سر می‌زند و شما با با لوکیشن‌های متنوع و تازه سر ذوق می‌آورد. و اینجا هم قهرمان داستان پوزه شرورهای جهان را به خاک می‌مالد تا دل شما خنک شود.
چرا باید سریال Jack Ryan را ببینیم؟
اگر طرفدار چنین ژانری باشید، طفره رفتن از تماشای جک رایان سخت است. سریال به خصوص در فصل اول و به خصوص در اپیزودهای اول تا چهارم خیره‌کننده است و حس بسیار خوبی به شما خواهد داد. شاید در فصل دوم و سوم داستان کمی رقیق به نظر برسد و فکر کنید که اصل ماجراها ارزش‌اش را ندارد که جک رایان خودش را این همه به خطر بیاندازد و مایه بگذارد. اما در فصل چهارم –که قرار است فصل آخر سریال باشد– ظاهرا قرار است همه چیز به اوج برگردد. دست به یکی کردن یک سازمان تروریستی بین‌المللی با بزرگترین باندهای قاچاق جهان، در حالی که حمایت یک شاخه نفوذی در بالاترین سطح امنیتی آمریکا را با خود دارند، شرایط ملتهبی را به وجود می‌آورد و جک رایان از همه ترفندهایش استفاده می‌کند تا به وطنش خدمت کند.
حضور مایکل کلی در تیم او هم ماجرا را هیجان‌انگیزتر می‌کند. تماشای صحنه‌های اکشن و تعقیب و گریزها از مکزیک تا کرواسی و شرق آسیا حال و هوای بهترین درام‌های جاسوسی را به بیننده منتقل می‌کند. شاید بگویید ما که می‌دانیم آخرش چی می‌شود. ولی سازندگان گفته‌اند باید منتظر سورپرایزهای جذابی در آخر داستان باشید. رها کردن قصه و سپردن جک کراسینسکی به دست دشمنان بی‌رحم کار ساده‌ای نیست.
چرا سریال جک رایان برایتان جذابیتی نخواهد داشت؟
شاید چون ممکن است در طول تماشای سریال مدام با خود بگویید که قبلا بهتر و بزرگتر و خفن‌ترش را دیده‌اید. راستش با همه تعریف‌هایی که بالا از جک کراسینسکی کردم باید گفت او برای ایفای این نقش زیادی ولرم است. برخلاف چیزی که اول سریال به عنوان یک آنالیزور با آی‌کیوی بالای ۱۷۰ از او تعریف می‌شود در طول داستان هوش زیادی از او نمی‌بینیم و کلا به هوش زیادی نیاز پیدا نمی‌کند. با وجود جثه درشتش یک بزن بهادر معرکه هم نیست. کلا موجود متوسطی است. بعد هم شخصیتش پرداخت فوق‌العاده‌ای ندارد و بالاخره نمی‌فهمید که چه‌جور آدمی است و چه خانواده و اصل و نسبی دارد.
خب وقتی اسم سریال را می‌گذارند «جک رایان» انتظار این است که بیشتر از جک رایان بدانیم و شخصیت پیچیده‌تر و دوست‌داشتنی‌تری داشته باشد. اما اینجا همه چیز با منطقی نصفه و نیمه و با اتکا بر حوادث و دست بر قضا پیش می‌رود. راستش را بگویم برایم کمی شبیه داستان‌های پرویز قاضی سعید است. لاوسون و سامسون و ریچارد. شاید سوال کنید که خب پس چرا به تماشای سریال ادامه می‌دهی، که خب جواب این است چون همان داستان‌های قاضی‌سعید را می‌خواندم!
مهم این است که در مجموع این ساخته آمازون پرایم توانسته تماشاگر خوبی دست و پا کند و در روتن تومیتوز ۹۰درصد بینندگان آن را پسندیده‌اند. در IMDB هم امتیاز ۸ از ۱۰ است و حرف زیادی برای گفتن نمی‌ماند. جز این که منتقدان متاکریتیکز به سریال نمره ۶۶ داده‌اند که خب منصفانه هم به نظر می‌رسد!
سریال خوبیه. توصیه میشه