بردلی کوپر در سال ۲۰۱۸ با اولین فیلم بلند سینمایی خود در مقام کارگردان، ستاره‌ای متولد شده است A Star Is Born، نشان داد که علاوه بر بازیگری توانا، نویسنده و کارگردانی مستعد است. فیلمی که در نود و یکمین دوره جوایز اسکار، ۸ نامزدی دریافت کرد و حتی کاندیدای اسکار بهترین فیلم شد. اکنون، کوپر بعد از ۵ سال با درام زندگینامهای رهبر ارکستر، دوباره روی صندلی کارگردانی نشسته و نقش آهنگساز افسانه‌ای لئونارد برنستاین را ایفا کرده است.
به گفته کوپر، استیون اسپیلبرگ که خود در ابتدا یکی از گزینه‌های کارگردانی رهبر ارکستر بود، بعد از تماشای ستاره‌ای متولد شده است، مجاب می‌شود که این مسئولیت را به او بسپارد. این فیلم با بهره‌مندی از گروهی از بازیگران توانمند، عوامل برجسته پشت دوربین و اکران‌های موفق در جشنواره‌های معتبر، احتمالا می‌تواند موفقیت‌های فیلم قبلی کوپر را تکرار کند. اکران فیلم در فصل جوایز، نشان می‌دهد که نتفلیکس نیز حساب زیادی روی موفقیت فیلم جدید بردلی کوپر باز کرده است. در این مطلب به معرفی و نقد رهبر ارکستر پرداخته‌ایم.
داستان مایسترو
فیلم مایسترو Maestro یا رهبر ارکستر، وقایع‌نگاری‌ای از زندگی لئونارد برنستاین است و زندگی حرفه‌ای او به عنوان آهنگساز و زندگی شخصی او از جمله ازدواج و تمایلات عاطفی او را به تصویر می‌کشد. این فیلم با تمرکز بر رابطه برنستاین و همسرش فلیشا مانتیلگره، چندین دهه از زندگی این موسیقیدان را در برمی‌گیرد. در خلاصه داستان رسمی این فیلم آمده است: «رهبر ارکستر یک قصه عاشقانه جسورانه و بزرگ است که رابطه مادام‌العمر میان برنستاین و همسرش فلیشا مانتیلگره را روایت می‌کند. یک نامه عاشقانه به زندگی و هنر که در هسته خود تصویری حماسی و احساسی از خانواده و عشق ارائه می‌دهد».
معرفی بازیگران Maestro
بردلی کوپر در نقش لئونارد برنستاین
بردلی کوپر همه کاری برای رهبر ارکستر انجام داده است: از کارگردانی و نویسندگی گرفته تا تهیه‌کنندگی و بازی در نقش لئونارد برنستاین که او را به عنوان یکی از مهم‌ترین رهبران ارکستر زمان خود می‌شناسند. برنستاین در طول دوران فعالیتش افتخارات گوناگونی شامل هفت جایزه امی، دو جایزه تونی و ۱۶ جایزه گرمی دریافت کرد و نیز نامزد جایزه اسکار شد. در بارانداز On the Waterfront، در جست‌وجوی تفریحات شهری On the Town و داستان وست ساید West Side Story، سه فیلم مهمی هستند که برنستاین برای‌شان آهنگسازی انجام داده است. اولین تصاویر منتشر شده از بردلی کوپر با گریم و شکل و شمایل برنستاین، که توسط چهره‌پرداز برنده اسکار کازو هیرو طراحی شده است، خیلی زود توجهات را به فیلم جلب کرد.
کوپر ۹ نامزدی اسکار بخاطر اجراهای برجسته‌اش در فیلم‌هایی مانند ستاره‌ای متولد شده است، تک‌تیرانداز آمریکایی، حقه‌بازی آمریکایی و دفترچه امیدبخش در کارنامه دارد. رهبر ارکستر بعد از صداپیشگی مجدد کوپر در نقش راکت در نگهبانان کهکشان بخش ۳ و حضور در سیاه‌چاله‌ها و اژدهایان: شرافت دزدها، سومین فیلم او در سال ۲۰۲۳ محسوب می‌شود. در کارنامه کوپر همچنین بازی در فیلم‌های نامزد اسکاری مانند لیکریش پیتزا Licorice Pizza از پل توماس اندرسن و کوچه کابوس Nightmare Alley از گیرمو دل تورو، دیده می‌شود. کوپر قرار است شخصیت مشهور فرانک بولیت (کاراکتر استیو مک‌کوئین در فیلم بولیت پیتر ییتس) را در فیلمی بدون نام از استیون اسپیلبرگ بازی کند.
کری مولیگان در نقش فلیشا مانتیلگره
بازیگر نامزد اسکار، کری مولیگان در نقش همسر برنستاین، فلیشا مانتیلگره بازیگر، حضور دارد. مولیگان سال گذشته فیلم آن زن گفت She Said را روی پرده داشت و اخیرا نیز در فیلم کمدی سیاه امرالد فنل، سالتبرن Saltburn، دیده شد. او دو نامزدی اسکار برای فیلم‌های درس آموزی An Education از لونه شرفی و زن جوان آتیه‌دار Promising Young Woman، در کارنامه دارد. گل‌گرفته Mudbound، درون لوین دیویس Inside Llewyn Davis، شرم Shame و رانندگی The Drive از دیگر آثار مطرح کارنامه مولیگان هستند.
سایر بازیگران فیلم رهبر ارکستر
مت بامر، مایا هاک، سارا سیلورمن، برایان کلاگمن، گیدی‌ین گلیک، میریام شر، جاش همیلتون، جون گیبل، مایکل اوری، الکسا سوینتون، زاکاری بوث و وینچنتسو آماتو، فهرست بازیگران مطرح نقش‌های مکمل فیلم را تکمیل می‌کنند.
عوامل سازنده فیلم مایسترو
همانطور که اشاره کردیم، بردلی کوپر نه تنها در رهبر ارکستر بازی کرده، بلکه همچنین به عنوان فیلمنامه‌نویس، تهیه‌کننده اجرایی و کارگردان در ساخت آن مشارکت داشته است. رهبر ارکستر دومین فیلم کوپر به عنوان کارگردان محسوب می‌شود. اولین فیلم کوپر، ستاره‌ای متولد شده است، به موفقیتی غیرمنتظره دست پیدا کرد و در هشت رشته از جمله بهترین فیلم، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد، بهترین بازیگر نقش اصلی زن و بهترین فیلمبرداری، نامزد جایزه شد و اسکار بهترین ترانه را نیز به دست آورد. کوپر نیز علاوه بر نامزدی در بخش بهترین بازیگر مرد، به همراه اریک راث و ویل فیترز(همکاران فیلمنامه‌نویسش)، نامزدی بهترین فیلمنامه اقتباسی را کسب کرد. باتوجه به فضای مثبت پیرامون رهبر ارکستر و واکنش‌های مثبت منتقدان و مخاطبان، انتظار می‌رود که دومین فیلم کوپر موفقیتی مشابه ستاره‌ای متولد شده است – و حتی چه بسا فراتر – در مراسم اسکار ۲۰۲۴ به دست آورد.
کوپر، فیلمنامه رهبر ارکستر را به همراه جاش سینگر نوشته است. فیلمنامه‌نویس گزیده‌کاری که در کارنامه‌اش یک جایزه اسکار بهترین فیلمنامه اورجینال – به همراه تام مک‌کارتی – برای فیلم برنده اسکار اسپایت‌لایت Spotlight، یک نامزدی گلدن گلوب – به همراه لیز هانا – برای فیلم پست The Post استیون اسپیلبرگ و یک نامزدی بفتا برای فیلمنامه اقتباسی نخستین انسان First Man دیمین شزل، دیده می‌شود. سینگر همه این افتخارات را در حالی کسب کرده است، که کارنامه سینمایی‌اش تا پیش از رهبر ارکستر تنها چهار تجربه فیلمنامه‌نویسی را در برمی‌گیرد. البته سینگر در سریال‌هایی مانند مجموعه بال غربی The West Wing از آرون سورکین و نظم و قانون: واحد قربانیان ویژه Law & Order: Special Victims Unit، به عنوان نویسنده مشارکت داشته است.
استیون اسپیلبرگ، مارتین اسکورسیزی، بردلی کوپر، فرد برنر، کریستی ماکوسکو کریگر و امی دورنینگ، تهیه‌کنندگان رهبر ارکستر هستند. کوپر در اینجا دوباره با فیلمبردار نامزد اسکار، متیو لیباتیک، همکاری کرده است. تدوینگر برنده جایزه امی میشل تسورو، طراح لباس برنده دو جایزه اسکار مارک بریجز و طراح تولید کوین تامپسون، از دیگر عوامل مطرح رهبر ارکستر بشمار می‌روند.
تاریخ پخش و انتشار فیلم رهبر ارکستر
رهبر ارکستر، همزمان با فصل تعطیلات میلادی، از تاریخ ۲۰ دسامبر ۲۰۲۳ (۲۹ آذر ۱۴۰۲)، از نتفلیکس برای تماشا در دسترس قرار گرفت. این فیلم اولین نمایش جهانی خود را در هشتادمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز پشت‌سر گذاشت. جایی‌که در کنار عناوین پرسروصدای دیگری مانند فراری Ferrari مایکل مان، قاتل The Killer دیوید فینچر و پریسیلای Priscilla سوفیا کاپولا، برای کسب شیر طلای ونیز رقابت کرد. این فیلم همچنین در جشنواره فیلم نیویورک و جشنواره فیلم لندن به نمایش درآمد.
همچنین نتفلیکس رهبر ارکستر را از ۲۲ نوامبر ۲۰۲۳ به صورت محدود در سینماها اکران کرد تا واجد شرایط رقابت در مراسم اسکار بشود. هنگامی‌که نتفلیکس در سال ۲۰۲۰ حق پخش این فیلم را به دست آورد، این قول را داد که مانند برخی دیگر از فیلم‌های مطرح خود، از جمله داستان ازدواج Marriage Story، مرد ایرلندی The Irishman و قدرت سگ The Power of the Dog، آن را به صورت محدود در سینماها اکران کند.
نقد و بررسی منتقدان درباره فیلم مایسترو
تایم | امتیاز: ۱۰۰ از ۱۰۰
استفانی زاکارک | فیلمی پیچیده و غنی. یک داستان عاشقانه بین آدم‌هایی بالغ که این روزها بسیار به‌ندرت می‌بینیم، به ویژه وقتی صحبت از فیلمی پرهزینه و پرستاره در میان باشد. رهبر ارکستر سرگرم‌کننده، قدرتمند، صریح و همچنین بسیار غم‌انگیز است، البته نه لزوما به روشی احساساتی و گریه‌آور، بلکه به شیوه‌ای عمیق‌تر و واقعی‌تر.
ورایتی | امتیاز: ۹۰ از ۱۰۰
اوون گلیبرمن | رهبر ارکستر به ناچار تحت‌الشعاع شور و شوق عظیم برنستاین، نقص‌های زیادش و راه رفتن او روی طناب باریک میان نیازش به یافتن معنای زندگی و تمایلش به رها و آسوده بودن، قرار می‌گیرد. با این حال، کوپر و مولیگان فیلم را به دوئتی خاطره‌انگیز تبدیل می‌کنند.
لس آنجلس تایمز | امتیاز: ۹۰ از ۱۰۰
جاستین چنگ | رهبر ارکستر تناقضات داستان خود را در تعادل نگه می‌دارد؛ فیلمی که هم پیچیدگی و جنبه غم‌انگیز رابطه عاشقانه فلیشا و لنی و همچنین مهربانی و اشتیاق غیرقابل انکار میان‌شان را می‌بیند.
شیکاگو سان-تایمز | امتیاز: ۸۸ از ۱۰۰
ریچارد روپر | مطمئنا رهبر ارکستر در چند بخش نامزد اسکار خواهد شد و شایستگی آن را دارد.
TheWrap | امتیاز: ۸۷ از ۱۰۰
بن کرول | کوپر همانند هر رهبر ارکستر خوبی می‌داند که کوچک‌ترین حرکات، هیجان‌انگیزترین واکنش‌ها را برمی‌انگیزانند.
Film Threat | امتیاز: ۸۵ از ۱۰۰
آلن ان‌جی | کوپر رهبر ارکستر را به عنوان یک فیلم زندگینامهای تا سطح یک شاهکار ارتقا می‌دهد، به‌گونه‌ای که شایسته استعداد هنری بی‌نظیر لئونارد برنستاین باشد. رهبر ارکستر یک اثر هنری است.
آبزرور | امتیاز: ۸۰ از ۱۰۰
وندی آید | رهبر ارکستر با ساختار غیرخطی خود شبیه آلبوم خاطراتی از لحظات مهم زندگی شامل دستاوردهای شغلی درخشان و تنش‌های شدید خانوادگی است که کوپر همه آن‌ها را با شور و شدتی هیجان‌انگیز ارائه می‌دهد.
اسلیت | امتیاز: ۷۰ از ۱۰۰
دانا استیونز | دومین فیلم کوپر بخاطر ساختار هنرمندانه و جزئیات ظریف احساسی آن، از بسیاری از فیلم‌های زندگینامهای متعارف سینمای معاصر پیشی می‌گیرد.
Original-Cin | امتیاز: ۶۷ از ۱۰۰
لیز براون | برای من به عنوان یک بیننده، فیلم تصنعی و کاملا عاری از احساسات به‌نظر می‌رسید. فیلمی که به زیبایی ساخته شده است، اما در هنگام تماشایش هرگز فراموش نمی‌کنید که در حال تماشای یک فیلم هستید.
ان‌ام‌ئی | امتیاز: ۶۰ از ۱۰۰
ایانا موری | رهبر ارکستر مانند ستاره‌ای متولد شده است پس از اولین پرده خیره‌کننده خود که همه ترفندهای کارگردانی کوپر را به نمایش می‌گذارد، شروع به افت می‌کند.
بوستون گلوب | امتیاز: ۵۰ از ۱۰۰
اودی هندرسون | تقلید و شور و شوق موسیقیایی همه آن چیزی است که در اجرای کوپر دیده می‌شود. او در صحنه‌های دراماتیک که بیش‌تر زمان رهبر ارکستر را در برمی‌گیرند، در حکم پاشنه آشیل فیلم است و منجر به سقوط آن می‌شود.
کریستیان ساینس مانیتور | امتیاز: ۴۰ از ۱۰۰
پیتر راینر | این فیلم به کارگردانی بردلی کوپر که فیلمنامه آن را نیز به همراه جاش سینگر نوشته است، آن اندازه که به تنش‌های عاطفی زندگی خصوصی آشفته این مرد بزرگ می‌پردازد، به خود زحمت این را می‌دهد که در نبوغ خلاقه او کاوش کند.
نقد فیلم رهبر ارکستر برگرفته از سایت راجر ایبرت
کریستی لمیر | بردلی کوپر در رهبر ارکستر، داستان یک چهره خلاق هنری یک نسل را به سنتی‌ترین شکل ممکن بازگو می‌کند: از طریق کلیشه‌های آشنا و روایت خطی یک فیلم زندگینامهای استاندارد. کوپر که علاوه بر کارگردانی در نقش این آهنگساز و رهبر ارکستر افسانه‌ای، لئونارد برنستاین، بازی کرده، فیلمی ساخته که از نظر فنی خیره‌کننده اما از لحاظ احساسی ناامید کننده است. فیلمنامه او و جاش سینگر، یک مسیر اپیزودیک آشنا را دنبال می‌کند: اول این اتفاق رخ داد، بعد این رخ داد و سپس این اتفاق افتاد. به این ترتیب، فیلم در همان تله آشنای بسیاری از فیلم‌های زندگینامهای، به‌ویژه آثار فاخری که در آرزوی جوایز بزرگ هستند، گیر می‌افتد. فیلمی که بخش بزرگی از زندگی یک فرد بسیار مشهور را روایت می‌کند، اما در نهایت سطحی و کم‌مایه به‌نظر می‌رسد.
با این حال، اگرچه شاید متناقض به‌نظر برسد، اما رهبر ارکستر فیلمی است که باید آن دید. زیرا از منظر زیبایی‌شناختی آنقدر تماشایی است که ارزش دیدن دارد. فیلمبرداری، لباس‌ها و طراحی تولید، همانطور که در طول ۴۰ سال از زندگی عجیب برنستاین تکامل می‌یابند، همگی خاطره‌انگیز و دقیق هستند. کوپر این احساس را به شما می‌دهد که در حال تماشای فیلمی از دهه ۴۰ هستید و با گذشت زمان در هر دوره از زندگی برنستاین این کار را به طرز شگفت‌انگیزی انجام می‌دهد. به عنوان مثال، متیو لیباتیک فیلمبردار که در قالب سیاه و سفید با کنتراست بلا و نسبت استاندارد آکادمی (نسبت قاب ۴ به ۳ یا ۱.۳۳ به ۱) تصویر می‌گیرد، با یک لامپ برق در یک صحنه معمولی، معجزه می‌کند. نمایی که در آن کری مولیگان در نقش فلیشا مانتیلگره – که بعدتر همسر برنستاین می‌شود -، شبانه از اتوبوسی پیاده می‌شود و به سمت مهمانی‌ای می‌رود که برای اولین‌بار با برنستاین ملاقات می‌کند، از نظر اصالت سینمایی، نفس‌گیر است. تکنی‌کالر باشکوه صحنه‌هایی که در دهه ۶۰ و ۷۰ اتفاق می‌افتند، افسون پرشور و سرزنده خود را دارند. انتقال‌های الهام‌بخش میشل تسورو تدوینگر، داستان را در زمان و مکان به شیوه‌ای هیجان‌انگیز، پیش می‌برد.
کوپر به وضوح در طراحی جزئیات ریز و درشت، دقت زیادی به خرج داده است. از جمله اینکه برای رهبری بی‌عیب و نقص یک صحنه خاص شش سال صرف یادگیری کرده است: یک بازآفرینی شش دقیقه‌ای از رهبری ارکستر سمفونیک لندن توسط برنستاین در سمفونی شماره ۲ (رستاخیز) مالر در کلیسای جامع الی در سال ۱۹۷۳ (یانیک نزه-سگن به عنوان مشاور کوپر نقش بسیار بسزایی داشته است). دوربین به شکل کاملا سیالی در سراسر ارکستر و در میان گروه کر و تکنوازان می‌چرخد، درحالی‌که موسیقی تمام بدن او را فرا می‌گیرد و در سراسر این عمارت باشکوه می‌پیچد. برنستاین در حالی‌که عرق می‌ریزد، بسیار پر حرارت و شورانگیز به‌نظر می‌رسد: زیرا این اوج شادی و لذت او است. لحظه‌ای طولانی و برانگیزاننده که دوست دارید آن را با بهترین تصویر و صدای ممکن تجربه کنید.
اما اگرچه موسیقی برنستاین در سراسر فیلم تنیده شده است – از جمله استفاده‌ای جذاب از پیش درآمد داستان وست ساید او در برهه‌ای از اختلافات زناشویی آن‌ها -، ما هرگز او را عمیقا به عنوان یک موسیقیدان یا یک مرد درک نمی‌کنیم. او یک افسانه و یک چهره فرهنگی خارق‌العاده در آمریکای اواسط قرن بیستم و شخصیتی بسیار فراتر از حلقه‌های خاص دنیای موسیقی کلاسیک است. اما ماهیت به ناچار نمایشی وجود برنستاین، ما را به عنوان مخاطب از درونیات پنهان او دور نگه می‌دارد. ما تنها بخش‌هایی کوتاه از لحظات صمیمانه او را مخفیانه نظاره می‌کنیم. اما میل و احساست درونی شخصیت او در سراسر فیلم تقریبا سرپوشیده باقی می‌مانند.
همچنین رابطه لنی با فلیشا پیچیده است، اما رهبر ارکستر به ندرت عمق رابطه آن‌ها را می‌کاود. آن دو زمانی‌که با هم ملاقات می‌کنند و عاشق یک‌دیگر می‌شوند، یک شیمی پرشور و مسری با هم به اشتراک می‌گذارند. کوپر به عنوان کارگردان هوشمندان اجازه می‌دهد که این صحنه‌ها و لحظات مشاجره بعدی آن‌ها، در تک برداشت‌های طولانی اجرا شوند. علاقه و محبت میان آن‌ها، واقعی و ملموس به‌نظر می‌رسد و مولیگان غالبا با شکوه است و به شیوه‌ای فلیشا را به تصویر می‌کشد که شخصیت او را فراتر از صرفا همسر یک فرد مشهور بودن، قرار می‌دهد. با این حال، این بازیگر کاستاریکایی-شیلایی (فلیشا) به معنای واقعی کلمه اغلب زیر سایه برنستاین است. ما واقعا نمی‌فهمیم که فلیشا درباره روابط شوهرش چه احساسی دارد و حتی در لحظه‌ای که مچ او را می‌گیرد، به سردی به او واکنش می‌دهد:«موهات رو درست کن. داری شلخته می‌شی». این واکنش‌های احساسی سرد او گویی باعث می‌شوند که شخصت برنستاین وزن و اهمیت بیش‌تری پیدا کند.
درباره سطح ظاهری فیلم، از جمله تصمیم کوپر برای انجام گریمی سخت و پیچیده تا به برنستاین بیش‌تر شبیه بشود، صحبت‌های زیادی شده است. به ویژه بینی پروتزی برجسته او باعث حیرت شد، زیرا کوپر یک یهودی نیست (البته فرزندان برنستاین از این انتخاب او دفاع کردند). طراح گریم برجسته کازو هیرو که برای تبدیل گری اولدمن به وینستون چرچیل در تاریک‌ترین ساعت Darkest Hour و شارلیز ترون به میگن کلی در بامشل Bombshell، برنده جایزه اسکار شده است، در اینجا نیز کار کاملا باورپذیر و چشمگیری انجام می‌دهد. به‌ویژه وقتی که همان ابتدا و همچنین انتهای فیلم با کوپر در قالب برنستاین ۷۰ ساله ملاقات می‌کنیم. در نهایت می‌توان گفت که اگر رهبر ارکستر بردلی کوپر ورای این مسائل ظاهری از چیزهایی که واقعا برنستاین را به آدمی بزرگ تبدیل کردند بیش‌تر بهره می‌برد (مثل استفاده‌اش از شانس‌ها و فرصت‌ها)، می‌توانست فیلمی قدرتمندتر باشد.
۱۰ فیلم موزیکال برتر تاریخ سینما
امتیاز سایت های سینمایی به فیلم رهبر ارکستر یا مایسترو
تا زمان آماده سازی مطلب
| وبسایت | میانگین امتیاز |
| IMDB | ۶.۹ از ۱۰ |
| کاربران متاکریتیک | ۵.۹ از ۱۰ |
| منتقدان راتن تومیتوز | ۸۰ درصد بر اساس ۲۸۱ نقد |
| کاربران راتن تومیتوز | ۷۲ درصد |
| منتقدان متاکریتیک | ۷۷ درصد براساس ۶۰ نقد |
مصاحبه با بردلی کوپر کارگردان فیلم رهبر ارکستر Maestro
لنی فیلم را کارگردانی کرده است
- من ۲۰ سال است که در فیلم‌ها بازی می‌کنم. به اندازه کافی خوش‌شانس بودم که با فیلمسازانی کار کردم که متوجه شدند من مثل یک بازیگر نمی‌اندیشم، بلکه در واقع درباره کلیت داستان فکر می‌کنم. آن‌ها آنقدر سخاوتمند بودند که به من این اجازه را دادند تا در ماجراجویی‌های‌شان همراه آن‌ها باشم. …در واقع من یک فیلمساز بودم، اما در جایگاه یک بازیگر.
- من هر روز قبل از رسیدن عوامل، سه تا شش ساعت را در اتاق گریم می‌گذراندم. خنده‌دار بود که روزهایی که من لنی جوان (لئونارد) بودم، مجموعه انرژی زیادتری داشت و ما بیش‌تر کار می‌کردیم. اما وقتی لنی پیر بودم، با سرعت آرام‌تری پیش می‌رفتیم. اگر از عوامل یا بازیگران بپرسید، می‌گوید لنی فیلم را کارگردانی کرده است.
- من با تیم مونیک، مربی لهجه‌ای که چند سال پیش لئوناردو دی کاپریو به من معرفی کرد، کار می‌کردم. شما اول از همه به این فکر می‌کنید که این شخص اهل کجاست؟سپس اینکه فک یا زبانش به چه صورت است؟ آیا از طریق بینی‌اش نفس می‌کشد؟ شما آن را مانند یک ماشین تجزیه و تحلیل می‌کنید. بعد به مصاحبه‌های آن شخص گوش می‌دهید و سعی می‌کنید آن را تکرار کنید. در نهایت بخشی از وجود شما می‌شود. در مورد لنی، او در طول زندگی‌اش صداهای متفاوتی داشت. زیرا صدای او با بالا رفتن سنش و همچنین به‌خاطر میزان سیگار کشیدنش، یک اوکتاو کاهش یافت.
تیزر و پوستر فیلم رهبر ارکستر Maestro
