در قسمت دوم پادکست رادیوچل از پریسا پورطاهریان به عنوان یک عکاس ورزشی، خواستیم که خاص‌ترین عکسی را که در بازی‌های ملی از شادی‌های جمعی ثبت کرده، توصیف کند.
پریسا پورطاهریان: «بخوام از اون تصویر بگم باید برگردم به {مجتمع} چارسو، جام جهانی ۲۰۱۸ بازی ایران و اسپانیا. اتفاقا اون موقع هنوز طرفدار تیم ملی بودم ولی هیچ‌کدوم از بازی‌ها رو نتونستم اون سال ببینم؛ همش داشتم از واکنش آدم‌ها عکاسی می‌کردم. توی اون بازی، کل طبقات چارسو، روی پله‌ها، هر گوشه‌ای همه‌جا {مردم} نشسته بودند و جای سوزن انداختن نبود.
من دوربین روی دوشم بود. خیلی سخت می‌شد بین جمعیت چرخید و عکس گرفت؛ عموما یک گوشه‌ای می‌ایستادم و منتظر می‌موندم سوژه‌ای ببینم و بتونم اون عکس رو بردارم. نیمه دوم بازی بود و از صدای مردم و همهمه و شلوغی متوجه شدم احتمالا اتفاق مهمی داره می‌افته. دوربین رو بردم جلوی صورتم و همین‌طور منتظر موندم؛ صدا همین‌طور بیشتر و بیشتر می‌شد. و یکهو بووم! منفجر شد! هیچ‌کس روی زمین نبود. از بین اون آدم‌هایی که پریده بودن بالا و دست‌ها، یه دختر رو دیدم که چشم‌هاش رو بسته بود، یکی رو گرفته بود توی بغلش و با تمام وجود فریاد می‌زد. همون رو گرفتم، هم با دوربینم هم توی حافظه‌ام.
این همون گل سعید عزت‌اللهی بود که مردود شد. اونجا آنقدر شلوغ بود که خوشحالی همین‌جور ادامه پیدا کرد. بعد کم‌کم همهمه شد بعد سالن آروم آروم رفت توی سکوت. خیلی عجیبه فکر کردن به این تصویر از دیدن آدم‌های شاد کنار همدیگه. هر بار که بهش فکر می‌کنم یه حس متفاوتی دارم. اون شادیِ کوتاه، اون شادیِ به اشتباه، برای خود من یادآور خیلی چیزها می‌تونه باشه.
تمام اون اتفاق‌هایی که توی این سال‌ها افتادند و ما احساس متفاوتی بهشون داشتیم. مثلا روزهای بعد از انتخابات. تصاویر قشنگی برامون موندند توی ذهنمون یا گاهی وقت‌ها می‌بینمشون خیلی جاها. اما با فکر کردن بهش ما رو رسوندن به غم.»
بخشی از قسمت دوم پادکست رادیوچل
