فیلم «آهو» ساختار خطی در زمان را می شکند و داستان از یک مقطعی در زمان شروع می‌شود و تداعی شخصیت مخاطب را به گذشته برمی‌گرداند، مقوله ای که یکی از پارامترهای مهم در فیلم های مدرن است. فیلم می خواهد یک فیلم روانکاوانه و مدرن باشد اما فیلمنامه نای رسیدن به این اهداف را ندارد
