وقتی دایی‌های ابرا، در میان گل و لای، جاوید را به خاک و خون می‌کشند و ابرا را با خود می‌برند، جاوید می‌ماند و گردنبدی که دیگر همه‌ی دارایی او در جهان و یادگار عشق پاک نوجوانی است. همین یادمان کوچک اما ارزشمند است که به او تاب ایستاده‌گی و انگیزه برای ادامه زندگی می‌بخشد آن هم در درون جامعه‌ای که سال‌ها حتی هویت او را به عنوان یک انسان انکار می‌کرده است. ابرا و عاطی تنها کسانی در زندگی جاوید بودند که هویت او را با تمام کاستی‌ها و قوت‌ها به جامعه اثبات می‌کردند و به همین سبب هستی جاوید با آنها گره خورده بود.
پس از سیل رگباری سریال‌های بی‌ارزش، فاقد کیفیت یا متوسط در پلتفرم‌های نمایش خانگی، انتشار اولین قسمت از سریال یاغی، امید بازگشت محتوای خوب به شبکه خانگی را در دل مخاطبان زنده کرد. قسمت اول و پایلوت سریال یاغی در حد و اندازه یک فیلم سینمایی ظاهر شد و مخاطبان جذب قصه و پرداخت خوب، بازی‌های درخشان و کارگردانی قابل توجه آن شدند و از همان ابتدا با کاراکترهای قصه ارتباط گرفتند. پررنگ‌ترین کاراکتر داستان هم نوجوانی به نام جاوید با بازی خوب علی شادمان بود.
محمد کارت پیش از این با فیلم شنای پروانه نشان داده بود قشر فرودست و محله‌های پایین شهر و روابط آن را به خوبی می‌شناسد و در ساخت و پردازش کاراکترهای قصه با قدرت عمل می‌کند. در آن فیلم جواد عزتی و ایمان صفا در نقش کاراکترهایی متفاوت با آن‌چه قبلا از آنها بر روی صفحه تلویزیون یا پرده سینما دیده بودیم خوش درخشیدند. اما در کنار این‌ها بدون شک بازی علی شادمان در نقش اشکان اغلب منتقدان را متوجه ظهور یک پدیده‌ی تازه در بازیگری کرد.
به نظر می‌رسد محمد کارت پیش از این متوجه ظرفیت‌های عظیم بازیگری علی شادمان شده بود و نقش‌آفرینی او در شنای پروانه این کارگردان را دچار اطمینان کرد تا نقش کلیدی سریال عظیم خود را به او بسپارد. علی شادمان نیز به خوبی پاسخ این اعتماد را داد و از پس این نقش متفاوت به خوبی برآمد. بی تردید سریال یاغی سکوی پرتابی برای این بازیگر جوان خواهد بود چرا که پیش از این هم نشان داد در انتخاب‌های خود با هوشمندی عمل می‌کند و تداوم این مسیر نوید یک پدیده‌ی نوظهور در بازیگری سینمای ایران را خواهد داد.
سایر بازیگران این سریال مانند امیر جعفری، پارسال پیروزفر و طناز طباطبایی مطابق انتظار با قدرت ظاهر شدند اما یک بازیگر دیگر نیز در این میانه توجه منتقدان را به خود جلب کرد. آبان عسکری در نقش عاطفه خواهر ناتنی جاوید، توانایی‌های خود را به عنوان یک بازیگر خوش آتیه به خوبی در این سریال نشان می‌دهد. او همسر محمد کارت است و به عنوان یک کارشناس ارشد تئاتر عمده فعالیت‌هایش در زمینه تئاتر بوده است. او همچنین نویسندگی فیلم بچه‌خور به کارگردانی همسرش را انجام داده و در فیلم شنای پروانه نیز بازی کرده است.
آبان عسکری فعالیت خود در عرصه بازیگری تئاتر را از سال ۱۳۸۸ آغاز کرده و در نمایش هایی چون فیروزه، خاطره ای نداشتم حتی اگر هزار سالم بود و مترسک حضور داشته است. از جمله آثار هنری که در آنها به ایفای نقش پرداخته است، می توان به فیلم و سریال هایی چون لاوراتوار، سوفی و دیوانه، مسکوت، روزگار، هشت و نیم دقیقه، پرستاران، حوالی پاییز و شنای پروانه و … اشاره کرد.
یکی از نکاتی که باید به آن توجه کرد موضوع آثار اقتباسی است. سریال یاغی هم مانند سریال زخم کاری، اثر دیگری که توانست توجه مخاطبان و منتقدان را به خود جلب کند، بر اساس (یا با الهام از) یک اثر ادبی ساخته شده است و این امر نشان می‌دهد ادبیات داستانی ایران ظرفیت بالایی برای تبدیل به درام و فیلم دارد. ظرفیتی که تاکنون نادیده گرفته شده و از آن استفاده درخوری نشده است. اقتباس از آثار ادبی می‌توان ضعف بزرگ سینمای ایران، یعنی مساله سناریو و فیلمنامه را برطرف کند و اکنون امید سینمای ایران به فیلمسازان جوانی است که دارای مطالعه و تفکر هستند و می‌توانند از سقوط سینما و نمایش در ایران جلوگیری کنند.
قصه سریال با عشق جاوید و ابرا و تلاش آنها برای وصال، و تلاش جاوید برای گرفتن شناسنامه‌ای برای خود آغاز شد و سپس با مصایبی که برای این دو به وجود آمد و جدایی‌شان از یکدیگر ادامه یافت. اکنون چالش‌ها و تقلای جاوید برای رسیدن به ابرا، تم اصلی داستان را تشکیل می‌دهد که فردی نیکوکار که مالک یک باشگاه کشتی است با بازی پارسا پیروزفر در حکم یک فرشته نجات برای جاوید ظاهر شده تا او را در مسیر کامیابی و تغییر سرنوشت یاری کند. پس از آن تلخی‌ها و چالش‌های اولیه، جاوید در مسیر موفقیت قرار گرفته و بنا بر اصول درام و چارچوب‌های داستانی اکنون نوبت مواجهه با موانعی است که جامعه و آدم‌های زندگی جاوید – کسانی مثل اسی قلک با بازی امیر جعفری – بر سر راه او قرار می‌دهند. باید منتظر ماند و دید که آیا محمد کارت در ادامه مسیر سریال نیز می‌تواند این روند را ادامه داده و با فراز و فرودهای دراماتیک، مخاطب را تا پایان همراه خود نگه دارد؟
نشر محتوا و بازنشر مطالب از رسانه‌ها
